Article Module
Drogi Gościu!
Miło przywitać Cię na mojej stronie.
Chcę pisać tu i zamieszczać, zrobione przeze mnie zdjęcia dotyczące Januszewa
Elżbieta
Radosna wiosna
Wiosna zawitała.
Wieś nasza dzięki temu zyskała na urodzie, a i my mieszkańcy poczuliśmy chęć do życia. Widok nowego przystanku to był tylko przedsmak tego co zobaczyłam dzisiaj idąc do naszego sklepu. Otóż nasza wieś wzbogaciła się o wspaniałą siłownię na powietrzu. Trzeba przyznać, że to był przysłowiowy strzał w dziesiątkę. Uradowała mnie ta inwestycja, gdyż będę miała możliwość rozruszać swoje kości na profesjonalnym sprzęcie. Wielka to zasługa naszego sołtysa pana Piotra Ksiuka, który na ten sprzęt przeznaczył z kasy funduszu sołeckiego 7,5 tys.zł, zaś 5 tys.zł dofinansował Urząd Gminy w Suszu. Po południu poszłam przetestować sprzęt, chociaż pogoda nie była zbyt łaskawa to na placyku było sporo osób. Każdy miał ochotę poćwiczyć i nacieszyć się nowym sprzętem. Młodzież mamy grzeczną i miłą a co niektórzy młodzieńcy to wyrośli aż do nieba. Mam nadzieję, że ten sprzęt będzie nam wszystkim długo służył i nie pozwolimy na jego dewastację. Po prawie godzinnym pobycie na ćwiczeniach czułam się trochę lżejsza i bardziej radosna. Dodatkowo spodobał mi się widok młodej mamy, która wybrała się na wycieczkę rowerową ze swoją ekipą.
Olsztyn - 11.04. 2016 Wieczorek jazzowy
W poniedziałek dzięki uprzejmości Dawida Olendzkiego, kolegi mojego wnuka Doriana zostałam zaproszona na ?Wieczorek jazzowy?. Dawid to bardzo zdolny pianista, aktualnie uczeń Państwowej Szkoły Muzycznej w Olsztynie II-go stopnia. Z tego co usłyszałam w kuluarach tuż przed koncertem, obecnie jest najbardziej rozpoznawalnym artystą muzyki rozrywkowej w Olsztynie. Sekstet jazzowy to wspaniali muzycy, którzy pod wodzą swojego guru Tomasza Michalaka nauczyciela tejże szkoły, w towarzystwie orkiestry smyczkowej zaprezentowali wspaniały program . Sala koncertowa była wypełniona po brzegi. Nawet się zdziwiłam, że Olsztyn ma tylu miłośników muzyki jazzowej. Reakcja i kultura publiczności wspaniała. Wiadomo ja znałam tylko Dawida, dzielnie mu sekundowałam niczym swojemu wnukowi. Wszyscy jednak artyści z tej szóstki zdali egzamin na szóstkę. Pięknie się zaprezentował kontrabasista z urodą Hugh Granta, charyzmatyczny perkusista, pozostała trójka panów to wirtuozi trąbki, saksofonu i skrzypiec. Ja jako typowa kobieta, podziwiałam również estetykę ubioru artystów, bardzo mi się podobały czarne lakierki jednego z panów, które pięknie się odbijały w zawieszonym obok lustrze. Gwiazdą wieczoru była wspaniała Patrycja Jackowska, absolwentka szkoły. Dalszą edukację kontynuuje na Akademii Muzycznej w Gdańsku w klasie śpiewu jazzu. Niejednokrotnie występowała w Iławie na festiwalach jazzu tradycyjnego ?Złota Tarka?. Po zakończeniu koncertu brawa nie milkły i z dobrym obyczajem były bisy. Pani Patrycja oprócz urody okazała się niezwykle sympatyczną dziewczyną, o czym mogłam się przekonać osobiście. Wracając do swojego ? Januszewskiego gniazda? spotkałam w pociągu dziewczynę, która jeszcze wczoraj była diwą na scenie. Poprosiłam o możliwość zrobienia paru zdjęć. Chwilę porozmawiałyśmy, gdyż Panią czekała dalsza podróż do Gdańska. Opinia Patrycji o muzykach była bardzo dobra. Tak więc jestem bardzo usatysfakcjonowana swoim wyjazdem i możliwością uczestniczenia w tym artystycznym wydarzeniu. Dziękuję wszystkim wykonawcom za dostarczenie wspaniałych przeżyć muzycznych i życzę Wam wszystkim dalszych sukcesów.
Wielkanoc 2016 w Januszewie
Władysław Kowalski - absolwent LO w Iławie kończy 80 lat
Władysław Kowalski, polski aktor teatralny i filmowy, pedagog. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie /1959/ .Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Iławie. Urodził się 24 lutego 1936r. W Żurawcach pod Bełżcem k/Tomaszowa Lubelskiego. Dzieciństwo miał bardzo trudne. Gdy wybuchła II-ga wojna światowa miał 3 lata. Ojca Rosjanie wcielili do wojska. Później trafił do niewoli. Przeżył 2 obozy jenieckie, roboty w Niemczech. Do rodziny wrócił dopiero w 1947r. Mały Władek miał już 11 lat. Brak ojca w domu była główną przyczyną, że rodzinie nie wiodło się najlepiej. Od dziecka poznał smak ciężkiej pracy. Przez całe tygodnie pał krowy żurawieckim gospodarzom za zboże i mąkę. Za to w niedzielę pasł konie nad Sołokiją. Właśnie konie były największą radością jego dzieciństwa.. Po wojnie, jak wielu innych rodzina przeniosła się na Warmię, gdzie we wsi Karaś pod Iławą otrzymali zapuszczone gospodarstwo. Władysław Kowalski ciężko pracował na roli. Pracował też nad sobą. W szkole koledzy naśmiewali się z niego i drwili z jego akcentu. W liceum spotkał wspaniałego polonistę, nauczyciela z powołania Stanisława Hertla. Jak sam mówi to była osobowość. To, że został aktorem zawdzięcza właśnie temu pedagogowi. To właśnie on nauczył go języka, miłości do książek, ich czytania i wartościowania. Zapamiętał jego słowa:?Jeżeli czytasz, to jakbyś żył dwa razy dłużej. Władysław Kowalski chciał studiować chemię, jednak profesor namówił go by zdawał do szkoły teatralnej. Mało tego dał mu na bilet oraz list protegujący do Mieczysława Pawlikowskiego /filmowy Zagłoba/. Było 200 kandydatów, selekcja ostra, mimo to aktor dostał się do szkoły. Komisję urzekł swoim wspaniałym głosem. To tylko fragment niezwykle ciekawego życiorysu wspaniałego aktora. Zasłynął wspaniałymi kreacjami aktorskimi w teatrach i w filmie. Jubileusz 80 lat aktora ,TVP Kultura miesiąc luty poświęciła Władysławowi Kowalskiemu. Ostatnio mogliśmy obejrzeć go w roli inteligenta sfrustrowanego ?Narty Ojca Świętego? Jerzego Pilcha.. Myślę, że wszyscy jesteśmy dumni z tego , że tak wspaniały aktor mieszkał obok nas. Ja zaś chylę czoła przed panem Stanisławem Hertlem, który jest godny podziwu i wzorem dla innych nauczycieli. Myślę, że mimo upływu lat nic się nie zmieniło w postawie uczniów, którzy nadal są mało tolerancyjni dla odmienności. Panu Władysławowi Kowalskiemu z okazji urodzin wielu jeszcze wspaniałych ról i dużo zdrowia.
Opracowałam na podstawie Wikipedii, artykułu z Tygodnika Zamojskiego
Studniówka IV LO w Olsztynie
Ewenementem był fakt, zaproszenie mnie przez mojego wnuka Doriana na swoją studniówkę. Chyba byłam jedyną przedstawicielką tej grupy. Licznie przybyli rodzice, ciocie i wujkowie. Dostałam piękny prezent od mojego pierworodnego wnuka. Byłam wzruszona samym faktem zaproszenia. Wzruszenie osiągnęło swoje apogeum, gdy z pełną kurtuazją przywitał mnie przed hotelem "Omega". Czułam się, nie jak babcia lecz prawdziwa dama. Wygląd jego i świetna aparycja sprawiła, że byłam z niego niesamowicie dumna. Elegancja aż "biła" w oczy. Garnitur, koszula, fryzura i tzw. męskie dodatki , jak muszka i poszetka, eleganckie buty dopełniły reszty. Mój dorosły wnuk wyglądał wspaniale. Moment, kiedy "Polonez" rozpoczął studniówkę był niezwykle ekscytujący. Od lat tradycyjnie to właśnie ten taniec inauguruje wszystkie studniówki. Przypomniała mi się moja studniówka, która odbyła się lata świetlne temu. My dziewczyny byłyśmy skromnie ubrane w czarne spódniczki i białe bluzki. Nikt nie chodził do fryzjera i nie robił makijaży. Byłyśmy naturalne i piękne swą młodością i to wystarczało .Dzisiaj to jest nie do przyjęcia. Po prostu obciach . Niektóre z dziewczyn miały kreacje, jak gdyby miały uczestniczyć w rozdaniu "Oskarów". Brakowało tylko czerwonego dywanu i statuetki. Wszystkie dziewczyny czuły się, jak prawdziwe gwiazdy i tak też wyglądały. Młodzi mężczyżni również trzymali fason, czemu nie należy się dziwić. Każdy z nich czuł się, jak prawdziwy macho mając dwie dziewczyny. Bezstronnie przyznam, że taniec wyszedł im perfekcyjnie. Należałoby im tylko, życzyć , aby tak wspaniale pozdawali egzaminy maturalne. Szczerze im tego życzę. Ci młodzi, czy tego chcemy czy nie będą kiedyś nami rządzić.